امیدوارم این انشا من باعث دلخوری بعضی از دوستانم نشود. اما من فکر می کنم در بیشتر اوقات می توانیم دوستان خوب و بد را از هم تشخیص داد. شاید بگویید: یعنی یک خط کش دست مان بگیریم و دوست مان را اندازه بزنیم؟

راستش اگر نظر من را بخواهید ، می گویم بله! باید همیشه یک خط کش درجیبِ هوش و حواس مان بگذاریم و با آن دوستان مان را اندازه بگیریم.

اصلا مگر بدون اندازه گیری می شود ؟ اندازه گیری را هم می توان به نوعی وزن کردن تلقی کرد. وزن کردن هم همان برابری است. ساده تر بگویم ، نمی شود در یک کفه ی ترازو سنگ دو کیلویی گذاشت و در کفه ی دیگرسنگ چهار کیلویی و بعد انتظار داشت میزان باشد.

خوب معلوم است سنگ چهار کیلویی سنگین است و با سنگ دو کیلویی هم وزن نیست. برای این است که از قدیم گفته اند آدم ها باید هم سنگ هم باشند . یا هم ” کفوه” هم."

فرض کن مثلا تو علاقه ی زیادی به کتاب خواندن داری ؛ بعد با کسی دوست می شوی که به کتاب می گوید کاغذِ باطله. تو با این دوست چه اشتراک فکری می توانی داشته باشی؟. نمی گویم این دوست ممکن است دوست بدی باشد ، ولی با قاطعیت می گویم که نمی تواند دوست خوبی هم باشد.

این مثال را زدم که ثابت کنم داشتنِ خط کش برای انداره گیری دوستان چیزِ بدی نیست. بماند که دوست خوب و بد ، آنقدر نشانه دارد که گاهی بدونِ خط کش و از چند کیلومتری هم قابل تشخیص است.

البته ناگفته نماند ، بعضی ها فکر می کنند تشخیص خوب و بد را خودشان اختراع کرده اند. یعنی به راحتی جای خوب و بد را عوض می کنند. این ها همان کسانی هستند که سال های زیاد باید برای تشخیص دوستان خوب از بد تلاش کنند.

چون هیچ وقت به خط کش های اندازه گیری اهمیت نمی دهند و از تجربه های افراد صاحب فکر و اندیشه استفاده نمی کنند. کاش برای شناختن دوستانی که می خواهیم انتخاب کنیم وقت بیشتری بگذاریم.

با تشکر از سایت دانش چی